ο νάνος δεν κοιμάται

 

Ο νάνος δεν κοιμάται ή Παραμύθια (σχεδόν) αποκλειστικά για μεγάλους

Είναι ένας νάνος που δεν κοιμάται. Που αγρυπνά όταν όλοι οι άλλοι ησυχάζουν.

Περπατά μες στο χιόνι, την παγωνιά, τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Κανείς δεν τον νιώθει.

Μόνο τα ζώα και ίσως τα παιδιά.

Κανείς δε μιλά τη γλώσσα του. Μονάχα τα ζώα και ίσως τα παιδιά.

“Μια σιωπηλή, μικρή γλώσσα” που τα ζώα καταλαβαίνουν -και τα παιδιά.

Μα τα παιδιά κοιμούνται τη νύχτα. Κανείς δεν νιώθει το πέρασμά του.

Όμως σε όλους αφήνει το χάδι του, αυτό το σιωπηλό τραγούδι:

“Έχω δει χειμώνες να έρχονται και

να φεύγουν, έχω δει καλοκαίρια να

έρχονται και να φεύγουν, σύντομα τα

χελιδόνια θα είναι εδώ”

Στην αγρύπνια του κουβαλά την ελπίδα. Πως όλα τα δύσκολα περνάνε.

Και πως σε αυτό τον παγετό

-άλλο δεν έμεινε-

δεν πρέπει κανείς ν' αφήσει τη φωτιά να σβήσει.

Όταν φωτιά είναι το μαζύ.

“Τέτοιες νύχτες οι άνθρωποι κουρνιάζουν ο ένας δίπλα στον άλλον μες στα μικρά τους σπίτια και φροντίζουν να μη σβήσει η φωτιά στο τζάκι”.

Αυτός θα περάσει σίγουρα. Μονάχος θα περάσει.

Θ' αφήσει τα ίχνη της ελπίδας πάνω στο χιόνι. Θα τ' αφήσει για όλους εμάς.

Να κρατήσουν ως το λιώσιμο των πάγων.

Τότε που θα έχει λιώσει κι ο πάγος και όλα τα δύσκολα μαζί του.

Έπειτα θα γυρίσει σπίτι του. Θα ονειρευτεί και αυτός.

Αυτο το όνειρο θα το κρατήσει και για το άλλο βράδυ.

Για όλα τα σκοτάδια που θα χρειαστεί να ζήσει. Αυτός και οι εμείς.

Ο νάνος δεν κοιμάται. Είναι εδώ, αγρυπνά.

Όταν όλοι μας δεν θα τον δούμε, αυτός σκυφτά θα διασχίσει και πάλι

-για χάρη μας-

τον πάγο της κάθε μέρας.

Θα φτυαρίσει το χιόνι που μας κρατά μακριά τον έναν από τον άλλον.

Θα ανοίξει πέρασμα.

Θα ψιθυρίζει λέξεις στο πέρασμά του. Θα τις γράφει στο χιόνι.

Θα δούμε τα ίχνη του την άλλη μέρα.

Θα τις μιλήσουμε αυτές τις λέξεις.

Το χιόνι περνά.

Αν τις μιλήσουμε αυτές τις λέξεις, το χιόνι περνά.

Αν τις κρατήσουμε αυτές τις λέξεις, το σκοτάδι γίνεται ξαστεριά.

Ο νάνος πέρασε. Θα περάσει και σήμερα. Και αύριο.

Για όσο χρειαστεί. Κρύα η νύχτα και βαστά το σκοτάδι και

μυστήρια η νύχτα και παράξενη

όμως κάπου εκεί

το σκοτάδι -όσο η φωτιά καίει-

το σκοτάδι πάντα

θα υποχωρεί.

Το βλέπει ο νάνος. Τα ζώα. Τα παιδιά.

Cold is the night, and still, and strange,
Stars they glitter and shimmer.
All yet sleep in the lonely grange
Soundly till morn shall glimmer.
Now sinks the moon in night profound;
Snow on the firs and pines around,
Snow on the roofs is gleaming.
All but the goblin are dreaming.¹

Η Astrid Lindgren ξέρει από χιόνι.

Είναι η Πίπη η φακιδομύτη όλων των παιδικών χρόνων.

Το ποίημα “TheTomten” του Victor Rydberg από το 1881 στα χέρια της έγινε

ένα αληθινό παραμύθι.

Όπως η ποίηση στα καλύτερά της.

1 http://www.tomtenposter.com/Tomten.html, το ποίημα από τα σουηδικά σε μια μετάφραση που εκδόθηκε στην “Anthology of Swedish lyrics from 1750 to 1905” το 1917

Lindgren Astrid, Ο νάνος δεν κοιμάται (εικονογράφηση: Kitty Crowther), εκδόσεις Μάρτη, 2017