τα ποτάμια του Κωστάκη Λούστα

 

Λίγο πριν αποσυρθούν και πάλι τα 50 -από τα 80 συν 1 συνολικά- πρόσωπα του Κωστάκη Λούστα

που εισήλθαν για λίγο καιρό στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης,

από τα πρώτα δώματα ως τη σοφίτα, δια μέσου μιας μυστηριακής σκάλας, 

όπου επέτρεπε στα δέντρα να σε ακολουθούν όσο την ανέβαινες και

τα προγενέστερα βήματα να αντηχούν με τα δικά σου όταν αποχωρούσες.

Αιμορροούσαν τα χρώματα

γλιστρούσαν μέσα από τις άυλες σχεδόν 

πτυχές των ενδυμάτων, 

αφού τα ενδύματα ήταν δρόμοι, 

χείμαρροι, καταιγίδες ή άβυσσοι 

και κατεβαίναν τα ποτάμια 

μ' όλα τα πιθανά και τα απίθανα χρώματα, 

τις αξεδιάλυτες αποχρώσεις, 

αφού εδώ τα λάδια δε γνωρίζαν από όρια 

τουναντίον, το ένα εισχωρούσε στο άλλο

σχεδόν σε μια άλωση μη καταστροφική όμως

όπως ας πούμε ο έρωτας -ο ερυθρόμορφος μόνο.

Και γίνονταν τα χέρια σταυροδρόμια και τριγωνικά αδιέξοδα

όπου σταματούσε προς ώρας η ζωή 

για μια και μοναδική στιγμή.

Κι άλλοτε τα τρίγωνα χωνεύονταν στα πρόσωπα

ισοσκελή -ανάποδα ή όρθια- 

μ' ένα αδιαμφισβήτητο φως να εισχωρεί μέσα τους

και να φωτίζει το εσωτικό φέγγος του ίδιου του προσώπου.

   

Με ξένισαν τα τόσα πρόσωπα -οικεία ή άγνωστα-

όμως τα δέχτηκα σε μια ανάγνωση που ήδη προηγήθηκε από τον ίδιο,

όταν σχεδόν ανεβασμένος σ' ένα ύψωμα

αναφωνούσε εν μέθη duende ασφαλώς

μέσα από ένα βίντεο όπου διέσωσε τη στιγμή

ημιθανής και μισόγυμνος

"μα τι τέλειο, τι τέλειο"

λες κι είχε ασφαλίσει στα δίχτυα του

το απολύτως δυσβάσταχτο του φευγαλέου τρόπου,

τον ανεπιστρεπτί τόπο και χρόνο

-αφού όλα χάνονται μα τώρα αλλιώς υπάρχουν-

την ίδια την ενδοχώρα του προσώπου -την αδιαπραγμάτευτη. 

"Μια προσφορά και μια σπουδή μαζί. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι έκανα...

Μένει η σιωπή τώρα, και περιμένω να τα δω αραδιασμένα στο ντουβάρι,

να τ' ανέβω ξανά σκαλί-σκαλί...κι ας πέσω και γίνω χίλια κομμάτια.

Εξάλλου, ποτέ δεν έσκασα από αισιοδοξία.

Όλο από συναίσθηση ευθυνών ή από ευγνωμοσύνη σκάω.

Γι' αυτό είμαι συνέχεια μ' ένα δάκρυ στα μάτια..."

ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΛΟΥΣΤΑΣ