εις μνήμην

 

Η μνήμη έχει μέσα της το “σκέπτομαι” από την ινδοευρωπαϊκή καταγωγή της.

Και το μνημόσυνο έχει μέσα του τη μνήμη.

Και η Μνημοσύνη γεννήθηκε από τη Γη και τον Ουρανό.

Και από τη Μνημοσύνη γεννήθηκαν οι εννέα μούσες,

μία για κάθε βράδυ που εκείνη αντάμωσε με τον Δία.

Από τις δικές της μνήμες γεννήθηκε η Τέχνη.

Θυμούμαι.

Δυο οι ποταμοί στον Άδη, ο ένας για να θυμάσαι,

ο άλλος για να λησμονάς.

Κι όταν είσαι στον Άδη, πρέπει έναν από τους δυο να πάρεις για να συνεχίσεις.

Κι άλλοτε πρέπει να λησμονάς.

Κι έρχεται πάλι έπειτα ο καιρός για να θυμάσαι.

Εις μνήμην.

Θυμούμαι σήμερα.

Την ορφάνια των φίλων.

Όταν ήταν όλοι τους εκεί.

Όταν άρχισαν ένας-ένας να ανεβαίνουν.

Ακαριαία, αιφνίδια, τρομακτικά.

Στον παρόν της τότε γραφής σχεδόν προφητικά.

Τους ανακαλώ ως μνημόσυνο.

Ανακαλώ τη στιγμή

ως μνημόσυνο.

Και μνήμη.

Ως τάμα στη Μνημοσύνη.