η γη χορεύει
Κρατάμε στα χέρια ό,τι μπορούν αυτά να κρατήσουν. Η προσφυγιά αυτή έχει να κάνει με εγκλεισμούς. Είμαστε πρόσφυγες από τους άλλους. Οι άλλοι είναι η πατρίδα μας. Κι εμείς εδώ, κοιτώντας αυτή την πατρίδα μέσα από καθρέφτες. Κρατάμε στα χέρια μας ό,τι πιο πολύτιμο. Ό,τι τους είπαμε, ό,τι δεν είπαμε. Ό,τι είμαστε, αυτό που δεν είμαστε. Ό,τι κάναμε, ό,τι τ' αφήσαμε μισό.
Κρατάμε στα χέρια τον Ύμνο της Αγάπης, Παύλου Αποστόλου και Preisner, τα Ευαγγέλια της Γέννησης, Ματθαίο και Λουκά. Είμαστε γυμνοί. Κρατάμε ένα ποίημα. Προχωράμε προς τη σπηλιά, παραμιλώντας τους στίχους του, αυτή τη σπηλιά, στο Αϊβαλί του Κόντογλου. Ακούμε τη φωνή, ακούμε επιτέλους τη δική του φωνή, όταν έγραφε τα διηγήματά του και προπάντων εκείνο το "Άνθος" στα 1906. Κρατάμε στα χέρια το ψηφιδωτό της αγάπης, αθόρυβο και αμοντάριστο και από κάθε μεριά της γης. Συναρμόζεται αυτή την κάθε στιγμή. Είμαστε η γη.
Η γη χορεύει. Χορεύει τον επιούσιο χορό της. Έρχεται και φεύγει. Αγαπά, διχάζεται, συγχωρά, συγχωριέται. Η γη χορεύει. Κλαίει χορεύοντας. Από χαρά, από λύπη.
Η γη γίνεται φάτνη. Και η ψυχή, φάτνη κι αυτή. Κι οι φάτνες -με τόσο πόνο- μπορεί και να φώτισαν λίγο παραπάνω.
ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΛΗΤΟ
Ενός
επαρχιακού νοσοκομείου
-της νύχτας που μας πέρασε-
το παραμιλητό
αυτό
θα μπορούσε να πει
ο Άγγελος ο Εχθεσινός
Κύριε
αυτό φέρνω
Νίκος Χούλης, Ο χρυσοκότσυφας, εκδόσεις αγιάρι, Χίος 2020
«Η γη χορεύει. Χορεύει τον επιούσιο χορό της. Έρχεται και φεύγει. Αγαπά, διχάζεται, συγχωρά, συγχωριέται. Η γη χορεύει. Κλαίει χορεύοντας. Από χαρά, από λύπη» ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ, Όλγα... Καλά Χριστούγεννα!
Καλά Χριστούγεννα, Γιώργο
ΑπάντησηΔιαγραφή