το ανήμερα του "εκεί"

 

24 Δεκεμβρίου του 1906 δημοσιεύεται το “Άνθος του γιαλού” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στην “Εστία”. Παραμονή της εορτής. Το διήγημα συμπυκνώνει την παραμονή στην Παραμονή. Οι ήρωές του δεν αξιώνονται το ανήμερα της εορτής.

Τα Χριστούγεννα περνούν, η Παναγιά γεννά, σπαργανώνει, οι βοσκοί έρχονται και φεύγουν, οι μάγοι αποσύρονται στην Ανατολή, τα ζώα λουφάζουν στο παχνί, οι άγγελοι επιστρέφουν στα ουράνια. Κι αυτό το αστεράκι, “με το γλυκό ουράνιο φως, που παραμέριζε της νύχτας το σκοτάδι”, κι αυτό σβήνει μέσα στην προσμονή και τη διάψευσή της. Τρεις φορές κάνει το άλμα προς την ελπίδα. Και τις τρεις αυτό το θαύμα δεν είναι να γίνει.

Το μυστήριο της γέννας του Χριστού τελειώθηκε. Το άλλο μυστήριο δε θα ζήσει την τελείωσή του.

Όλα θα παραμείνουν στο “εκεί”. Σε αυτό το επιρρηματικό δρώμενο που πηγαινοέρχεται μέσα στη μικρή έκταση της γραφής. Αλήθεια, πόσες φορές υποδεικνύει αυτό το “εκεί”; Πόσες φορές υπογραμμίζει ότι ό,τι συμβαίνει, ό,τι είναι να συμβεί, ό,τι δε θα συμβεί, πλέει σε αυτό το “εκεί”. Το βλέπεις ή δεν το βλέπεις. Το φέρεις ή το αγνοείς. Το πιστεύεις ή το σπρώχνεις από μπροστά σου. Το “εκεί” του παραμυθιού. Αυτού του κόσμου που ζει στο βάθος του κήπου. Εκεί που είναι να φτάσει κανείς. Και που ενδέχεται να παραμείνει στη διαδρομή. 

Όσες φορές και να το αγγίξει κανείς το “άνθος” κάτι ψιθυρίζει εκ νέου και κάτι διαφεύγει -άφατο και πάλι.

Ένα σχολείο στη Χίο, το ΕΠΑΛ Βροντάδου, το άγγιξε το Άνθος πριν κάποια χρόνια. Το ανέγνωσε και το μετέγραψε σε μια μικρού μήκους. Το επιμελήθηκαν οι καθηγητές, ο ποιητής Νίκος Χούλης και ο Γιώργος Πίττας. Το ταινιάκι πήρε το δεύτερο βραβείο στη CINEMάθεια το 2017, στις ταινίες των σχολείων του Βορείου Αιγαίου.