μνήμη ΙΙ

 

Γκραβούρα εξωφύλλου: "Γυναίκες της Χίου, 1740", Τυπογραφείο ΕΝΤΥΠΟ, Χίος

εκδόσεις Αιώρα, 2015

Μεταφορά της ιστορίας της Βγερούς στο χιώτικο ιδίωμα: Στέλλα Τσιροπινά, φιλόλογος

".....

Κόπιασε, κορούλα μου, να σε τρατάρω άθος γλυκό, να σε πάω κάτω αφ' τα δέντρα που επαίζαμε κρυφτούλι με τη μάνα σου, που κάμναμε τις κούνιες μας και ενταντεύαμε τις κουρελίτικές μας κούτσες! Έλα να σου δείξω εγώ, η γριά και η πολλακαμένη, τον τόπο μας τον αγιασμένο, που εμαρτύρησε! Έλα να σε σεργιανίσω στα σοκάκια της Χώρας μας, να σου δείξω τους πλατάνους που επότισε το αίμα μας, έλα να σου δείξω πού εξεψύχησε ο θείος σου ο Μικές και πού ο πάππους σου! Έλα, κορούλα μου, γλυκιά, να δεις πού επρωτόδε φως η άμοιρη η μανίτσα σου, πού ετραγούδησε, πού ήκλιαψε... Έλα να σκύψεις στο πηγάδι μας, ν' ακούσεις τον αντίλαλό σου, να σμίξει με όλα τα απεθαμένα μας και τους αχούς τους.

Κι ύστερις, ξαναγύρισε στον τόπο σου, στον άντρα σου και τα παιδιά σου και πε τως τι είδες και τι ήνιωσες. Βάλε τα φυλαχτό μες στην καρδούλα σου, Αννού μου, σα μπου τα' χω κι εγώ στο νου και στην ψυχή μου και λέω -λιγάκι πριν το τέλος μου- τι πλούτος αξιώθηκες, Βγερού μου, σε όλο σου το βίος!".

Έξοδος

Μια νουβέλα που διαβάζεται απνευστί. Η ιστορία της Βγερούς έπειτα, μεταφερμένη στο χιώτικο ιδίωμα που ακούγεται με τον ίδιο τρόπο. Η αλήθεια της συγκίνησης που επιτείνεται από σελίδα σε σελίδα ως την έξοδο. Έξοδος αυτή η ελιά -ελιά θα την πω- που ανασύρεται μέσα από τη στάχτη της και βλέπει το "πλούτος" της ζωής που αξιώθηκε. Αυτή τη Βγερού, ελιά θα την πω. Και το κάλεσμά της, κάλεσμα για όλους μας. Εμάς τρατάρει άθος γλυκό, εμάς οδηγεί στην πηγαδόπετρα να σκύψουμε ν' ακούσομε, να σμίξομε με τις φωνές της σφαγής. Κι ύστερα να πάμε πάλι προς το φως. Όπως αυτή. 

Οι μέρες αυτές υποχρεώνουν σε επιστροφή.