το χωραφάκι της αγάπης
Όταν έφυγε ο καιρός των παραμυθιών, ήρθαν τα παραμύθια. Εκεί που άδειαζε, εκεί γέμιζε. Πανσέληνα πράματα. Ήρθαν και πάλι τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα, ένας σκαντζόχοιρος, το φιδάκι, ένας λύχνος, οι γάτες πρώτες και καλύτερες, ήρθαν άνθρωποι αργασμένοι και άνθρωποι της πόλης, ήρθαν τα παιδιά. Ήρθε η Ελαφοκυράνη. Η Πορφυρένια. Η ελιά στο πέλαγος. Και πήραν τον λόγο από εκεί περίπου που τον είχαν αφήσει τα λαϊκά παραμύθια και οι αρίθμητες ιστορίες που άκουγε στον Μόλυβο.
Στα λόγια της το παραμύθι έζησε φεγγαρόλουστες στιγμές. Έτσι όπως το φεγγάρι ανεβαίνει πάνω από το κάστρο και απλώνεται στο λιμάνι του Μολύβου. Έτσι όπως απλώνονται οι λυγαριές στα στενά προς το κάστρο μέσα στις γειτονιές και σου ψιθυρίζουν. Έτσι όπως σκύβεις και μαζεύεις αρχαία θραύσματα από την Εφταλού. Έσκυψε και μάζεψε αυτά τα αρχαία πράματα κι έφτιαξε τις δικές της ιστορίες -κλαδάκια και άλλοτε κορμούς- ντυμένες με σαλκίμια, λουσμένες από πυροφάνια, απλωμένες να στεγνώσουν σαν όστρακα πάνω στα πεζούλια μιας αυλής.
Επιστρέφει κανείς διαρκώς στα παραμύθια της Φωτεινής Φραγκούλη, επειδή τον υποβάλλουν σε αυτή την επιστροφή. Και αν δεν τα διαβάζεις, τα κουβαλάς και τα αφηγείσαι από μνήμης. Όπως ακριβώς σου συμβαίνει και στο λαϊκό παραμύθι. Ο τρόπος τους είναι ο ίδιος. Ίσως γι' αυτό. Το από καρδιάς είναι ο μοναδικός λόγος που μπορώ να σκεφτώ. Το από αγάπη και για την αγάπη είναι ο δεύτερος και η σκεπή τους. Τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού δυσδιάκριτα -όταν μάλιστα ο πραγματικός κόσμος αφήνει εκλεκτά περιθώρια να τον αμφισβητήσεις. Όπως ακριβώς συνέβη και στον Γιώργο Σεφέρη και το κρατώ:
Δευτέρα, 23 Νοέμβρη
1925
Λιγόστεμα της
λεγόμενης πραγματικής ζωής.
ορισμένες μου τρέλες μού φαίνουνταν
σαν οι μόνες αλήθειες.
Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Α΄, εκδόσεις Ίκαρος, 1990
Τα παραμύθια της
Φωτεινής έρχονται έτσι -ως μόνες αλήθειες
μέσα στο λιγόστεμα της πραγματικής
ζωής. Άλλωστε αυτό ήταν και το δικό της
χωραφάκι. Ένα χωραφάκι όπου έσπειρε και
άνθισαν μόνο αλήθειες. Έσπειρε παραμύθια
και άνθισαν πλατανόπαιδα. Έσπειρε γνώση
και αγάπη και άνθισαν μαθητές. Αυτοί οι
μαθητές -που όσο και να μεγαλώσουν-
συνεχίζουν να κρατούν το νήμα της δασκάλας τους -ακόμα και τώρα που εκείνη έφυγε- μαζί με τα παιδιά τους. Έσπειρε αγάπη και άνθισαν
φίλοι -αδελφικοί και καρδιακοί όλοι. Τρία χρόνια μετά, είμαστε όλοι πάλι μαζί.
Από αυτό το πρώτο βιβλίο της -την είσοδό της στη γραφή- κρατώ ό,τι μου φωνάζει αυτή τη στιγμή:
-Τι είναι; [...]
-Τι είναι τι είναι; [...]
-Υπομονή! Ό,τι είναι θα φανεί, αναθαρρέψτε [...].
Και καρτέρεψαν όλα ένα γύρω. Έτσι ενωμένα στην αναμονή είδαν σε λίγο τ' αληθινά σαν ψεύτικα και τα ψεύτικα σαν αληθινά.
Φωτεινή Φραγκούλη, Το χωραφάκι της αγάπης, εκδόσεις Γνώση, 1990
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου